Rodzina - forum Brak wkładu własnego - Szlifuj swój niemiecki

Prosze o przetłumaczenie tekstu który napisałam w języku polskim.

Dziadek i babcia - to rodzice dzieci, które zawiązały nową wspólnotę prokreacyjną, z której narodzone dzieci są ich wnukami; najstarsze pokolenie w rodzinie trzypokoleniowej. Wraz z zawarciem związku małżeńskiego przez swoje dzieci stają się teściami. Mogą też w nowy sposób przeżywać siebie, widząc we wnukach przedłużenie własnej egzystencji, kontynuację dorobku swego życia i dopełnienie uczuć.
Między ludŸmi starszymi a ich żonatymi dziećmi i wnukami, zachodzi najczęściej współdziałanie, polegające na świadczeniu usług opiekuńczych i pomocy materialnej. Ponieważ świadczenia finansowe pozwalają dziadkom zachować więcej wolności osobistej, indywidualnego planowania zajęć, odpoczynku, podejmują je chętniej niż opiekuńcze. Kierowane pod swoim adresem oczekiwania oceniają jednak stosunkowo często nie tylko od strony własnych planów czy sił fizycznych, lecz także dobra wnuków i ich rodziców (swoich dzieci), zwłaszcza gdy pracują. Dziadkowie mogą odegrać poważną rolę w przekazie wartości materialnych i kulturowych okresu swojej epoki, zdarzeń z dzieciństwa i młodości; kształtują postawy, podając wartości, które już się sprawdziły, jako cenne dla życia indywidualnego i społecznego. Ich opowiadania, legendy, pieśni, zachowania, zwyczaje itp, ułatwiają najmłodzemu pokoleniu umieszczenie siebie w przeszłości miejsca swego pochodzenia, w historii rodzinnej i narodowej, w środowisku szerszego życia społecznego. Mogą dziadkowie w różny sposób pomagać rodzicom dziecka w jego wychowaniu, zwłaszcza gdy ci są zmęczeni, zaabsorbowani pracą, nie mają czasu omawiać z nim jego problemów, odpowiadać na pytania. W przypadkach sytuacji szczególnych lub kryzysów rodzinnych, na barkach dziadków może nawet spoczywać całkowita opieka nad wnukami i ich wychowaniem, nad kształtowaniem ideałów i zasad moralnych.
Dziecko powinno być wychowywane przez samych rodziców, a pomoc dziadków w pełnieniu zadań wychowawczych i opiekuńczych winna mieć charakter pomocniczy i uzupełniający, raczej dorywczy niż trwały.
Obok obopólnych korzyści, wynikających z funkcji opiekuńczych i wychowawczych, sprawowanych przez dziadków względem wnuków, nieuniknione są także aspekty negatywne. Pojawić się może np. chęć powtórnego „matkowania”, niedopuszczania rodziców do czynności bezpośrednio związanych z dzieckiem, jak: kąpanie, ubieranie, karmienie. Rodzice mogą doznać rozgoryczenia, głównie wskutek „wymuszania” głębszych więzi uczuciowych pomiędzy dziadkami a ich wnukami.
Sytuacja, w której dziecko przestaje być ośrodkiem wszechstronnego oddziaływania rodziców, jest zawsze niewłaściwa. Nadmierna opiekuńczość wobec dziecka, zwłaszcza ze strony babci, przynosi zwykle szkodę dla niego, a także dla międzyosobowych relacji w rodzinie, dla pozycji rodziców, dla dowartościowania (głównie) roli ojca.
Posiadając wpływ na rozwój umysłu dziecka i jego charakteru, dziadkowie mogą je nauczyć życiowej mądrości; jednak zachłanna i bezkrytyczna miłość może rozbudzić w nim zgubne instynkty, przyczynić się do powstawania szkodliwych nałogów, podważać autorytet rodziców. „Kupując” miłość wnuków dla siebie, szkodzą dziecku, powodują rozdŸwięk pomiędzy nim a jego rodzicami. Dziecku trzeba okazywać uczucia, ale przede wszystkim prawidłowo je wychować. Bawiąc się z nim, wychodząc naprzeciw jego potrzebom, należy postawić podstawowe pytanie: czy ta posługa służy dziecku, jak wpływa na nie i na proces jego rozwoju. Jest to przejawem szacunku wobec dziecka, które rozwija się lepiej tam, gdzie istnieje rozumne kierownictwo.
Postawa przesadnej opieki lub zostawiania nadmiernej swobody, jest szkodliwa. I tak szkodę dziecku przynosi obsługiwanie i wyręczanie go w różnych czynnościach, rozwiązywanie za nie trudności, roztaczanie nad nim nadmiernej kontroli i żądanie bezwzględnego posłuszeństwa. Dziadkowie są skłonni faworyzować wnuków, bardziej sobie uległych; takie zachowania sprzyjają rozwojowi większej pobudliwości i niepokoju dziecka, hamują zdolność koncentracji i samodzielności. Pozwalanie wnukom na wszystko, pozostawianie im nadmiernej swobody, może spowodować powstanie postaw robienia tylko tego, na co mają ochotę, a nie tego, co jest powinnością. Zdobywając przewagę nad opiekunami, takie dzieci stają się psotne, rozwija się w nich egoizm, skłonność do tyranizowania. Błąd połełniają również dziadkowie usiłujący się swym wnukiem pochwalić. Pochwała może mijać się z prawdą, a w dziecku wywołać postawę oporu i protestu.
Warto zadbać, by Dzień Babci i Dzień Dziadka stały się wspaniałą okazją do pielęgnowania rodzinnych uczuć. Nawet najbardziej nowoczesna babcia nie powinna w tym dniu zapomnieć zarezerwować sobie nieco czasu na wspólny podwieczorek z wnukami. Warto też przy tej okazji pomyśleć w jaki sposób można najlepiej wykorzystać dla dobra najmłodszego pokolenia doświadczenie życiowe, wiedzę i dystans do świata jaki mają już dziadkowie, a jakiego brakuje niekiedy rodzicom.