Sztuka karolińska rozwijała się w latach 783 - 900 za czasów Karola Wielkiego i jego następców. Architektura karolińska bardzo wyraźnie nawiązywała do dorobku okresu wczesnochrześcijańskiego. W okresie karolińskim zauważalna jest bardzo duża aktywność budowlana, obejmująca głównie budownictwo sakralne na przykład kościoły i klasztory. Zazwyczaj kościoły budowane były na planie trójnawowej bazyliki, nawiązującej do bazyliki wczesnochrześcijańskiej, z dwoma transeptami - od wschodu i zachodu. Nawa poprzeczna przy zachodniej stronie kościoła tworzyła wraz z zachodnią fasadą wieńczoną wieżami oryginalny, frankoński wynalazek: westwerk . Wewnątrz tej części kościoła, między wieżami, mieścił się balkon czy empora dla monarchy. Loża monarsza, mimo że zjawiła się w czasach Karolingów, wywodziła się z Rzymu, gdzie absydy były miejscem zasiadania cesarza. Chór od strony wschodniej był zamykany apsydą, z czasem zaczęto analogicznie zamykać chór zachodni i w efekcie kościoły zyskały plan dwubiegunowy. Model ten przetrwał do czasów późniejszych - chętnie stosowano go w czasach ottońskich . Główną nawę kryto stropem bądź zostawiano odkrytą więźbę dachową, a sklepienia stosowano w nawach bocznych i kryptach. Krypty, usytuowane zazwyczaj pod ołtarzem głównym, przez co podwyższeniu ulegała część prezbiterium, służyły jako miejsce pochówku i kultu relikwii świętych. Wnętrza kościołów zdobiono freskami i mozaikami.
Najważniejszą budowlą centralną i kościołem w ogóle była kaplica pałacowa w Akwizgranie (788-ok. 800), wchodząca w skład kompleksu pałacowego, do którego przylegała od strony południowej. Kaplica, wzniesiona przez architekta Odona (Oda) z Metzu, była wzorowana na San Vitale w Rawennie i kościele św. Sergiusza i Bachusa w Konstantynopolu. Jej główną nawę stanowi ośmiobok, utworzony przez osiem filarów, złączonych ze sobą łukami. Na pierwszej kondygnacji arkad spoczywa druga, gdzie dużo smuklejsze otwory arkad zostały dodatkowo podzielono poziomo na dwa poziomy, oba tworzone przez kolumny. Kolumny te są spoliami, przywiezionymi z Rawenny. Nawa centralna, nakryta kopułą , otoczona jest przez piętrowe obejście o sklepieniu krzyżowym , mające na zewnątrz formę szesnastoboku. Mury zewnętrzne są proste bez ozdób architektonicznych, za to wnętrze jest pełne mozaik i fresków .
Inną zachowaną do dziś budowlą centralną, choć częściowo przebudowaną, jest oratorium w Germigny-des-Prés z ok. 806 roku z jedyną do dziś zachowaną karolińską mozaiką. Była to prywatna kaplica Teodulfa, jednego z bliskich współpracowników Karola Wielkiego, pierwotnie wzniesiona na planie krzyża greckiego. Także kaplica św. Michała w Fuldzie była centralna, ale na planie koła (820-822).
Dla architektury karolińskiej niezwykłą wagę ma plan klasztoru w Sankt Gallen w Szwajcarii. Do opactwa Sankt Gallen przesłano rysunkowy plan, który miał posłużyć jako wzór podczas przebudowy, jednak najprawdopodobniej nigdy nie został zrealizowany. Wokół kościoła wzniesionego w formie bazyliki rozlokowano szereg zabudować pełniących różne funkcje. Przylegał do niego wirydarz - czworoboczny dziedziniec zamknięty ocienionymi krużgankami. Można było z nich bezpośrednio przejść do refektarza , w którym zakonnicy zbierali się na posiłki, dormitorium , gdzie spali oraz spiżarni. Dalej znajdowały się wolno stojące zabudowania gospodarcze. W samym kościele, po obu stronach prezbiterium, znalazły miejsce skarbiec oraz biblioteka ze skryptorium. Otoczona murem całość była wydzieloną, uporządkowaną i samowystarczalną cząstką świata.
Z innym klasztorem, w Lorsch , związany jest wyjątkowy zabytek, jedyna zachowana część tego karolińskiego klasztoru: trójprzelotowa brama, nawiązująca formą do antycznych łuków triumfalnych (ok. 774). Ściany są zdobione antycznymi pilastrami, ale i wielobarwną okładziną.
Bardzo proszę o przetłumaczenie