Historia

Z historycznego punktu widzenia, Brandenburgia była quasiniepodległym krajem i rdzeniem zjednoczonych krajów związkowych niemieckich. Na jej terenie położna była przyszła stolica kraju Berlin i począwszy od roku 1618 zarówno Brandenburgia, jak i Prusy (jako Brandenburgia-Prusy) były rządzone przez książąt (później królów) Prus z dynastii Hohenzollernów.

Na początku X wieku plemiona germańskie zaczęły przemieszczać się na wschód i zdobywać tereny pomiędzy Łabą i Odrą, zamieszkane dotąd przez Słowian połabskich. Dzisiejsi Serbołużyczanie i Pomorzanie są potomkami pierwotnych mieszkańców tych ziem.

W 948 król Otton I Wielki ustanowił niemiecką kontrolę nad w większości słowiańskimi mieszkańcami tych ziem i ustanowił biskupstwa w Havelbergu (ówczesna nazwa Hobolin) i Brandenburgu. Jednak po śmierci Ottona I (973), wybucha w 983 wielkie powstanie Słowian. Niemcy tracą wtedy znaczną część zdobytych terenów i zmuszeni są wycofać się na zachód od Łaby.

W 1134, po przeprowadzeniu skutecznej akcji przeciwko Słowianom, Marchię Północną otrzymuje od cesarza Lotara III Albrecht Niedźwiedź.

Kontrola Albrechta nad tym terytorium przez dziesięciolecia była tylko nominalna, ale zaangażował się on w wiele wypraw przeciwko Słowianom połabskim. Dzięki temu, a także dzięki wysiłkom dyplomatycznym jego władza stała się w połowie stulecia bardziej rzeczywista. W 1150 formalnie odziedziczył on Brandenburgię po ostatnim władcy połabskim, Przybysławie, a w 1157 została ostateczne utworzona Marchia Brandenburska. Albert i jego następcy z dynastii Askańczyków uczynili dużo dla chrystianizacji i rozwoju tych ziem. W tym czasie doszło w Polsce do rozbicia dzielnicowego i granica Wielkich Niemiec przesunęła się tak bardzo na wschód, że Brandenburgia stała się terenem granicznym między państwami Niemców i Słowian.

W 1320 wygasła brandenburska linia Askańczyków, stąd od 1323 do 1373 Brandenburgią władają przedstawiciele dynastii Wittelsbachów, znani bardziej jako władcy Bawarii. Po okresie rządów Luksemburgów, w 1415, marchia zostaje podarowana przez króla Zygmunta dynastii Hohenzollernów, którzy rządzą nią aż do końca pierwszej wojny światowej. Dodatkowo, od 1356 do końca istnienia Cesarstwa w 1806, margrabiowie Brandenburgii są również elektorami Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Brandenburgia była jednym ze stanów niemieckich, który w XVI wieku (1539) przyjął wyznanie reformowane. W następnym stuleciu nastąpił rozwój i w 1618 rozszerzenie jej terenów o księstwo Prus i Prus Wschodnich, a także (w 1614) o tereny położone wzdłuż Renu. Powstałe w rezultacie państwo było niespójne i trudne do obrony, co dało się we znaki podczas wojny trzydziestoletniej.

Pomimo zniszczeń wojennych, dzięki utalentowanym władcom Brandenburgia zdołała wyrosnąć na znaczącą potęgę militarną Europy. Pierwszym z tych władców był Fryderyk Wilhelm , zwany "Wielkim Elektorem", który doprowadził do odbudowy i zjednoczenia kraju. Przeniósł on stolicę z Brandenburga do Poczdamu.

Po śmierci Fryderyka Wilhelma w 1688, władzę po nim przejął syn, również Fryderyk. W 1701 r. przyjął on tytuł króla Prus jako Fryderyk I. Odtąd Brandenburgia staje się formalnie częścią królestwa Prus, jako prowincja Brandenburgia (dotychczasowy teren Prus stał się prowincją Prusy Wschodnie. Brandenburgia składała się z dwóch rejencji: poczdamskiej i frankfurckiej (Berlin stanowił wydzielony obszar Prus i nie był podmiotem Brandenburgii).

Po 1945 roku tereny Brandenburgii zmniejszyły się o obszary na wschód od Odry, tzw. Nowa Marchia (Neumark), (m.in. Gorzów Wielkopolski, Słubice i Kostrzyn nad Odrą), które jako Ziemię lubuską przyłączono do Polski. W latach 1947-1952 istniał niezależny kraj związkowy Brandenburgia jako część okupacyjnej strefy sowieckiej, a później NRD. Został on zlikwidowany w wyniku reformy administracyjnej centralizującej władzę w NRD na wzór sowiecki. W 1990 kraj związkowy Brandenburgia wskrzeszono - jego stolicą stał się jednak nie Berlin a Poczdam.

Obecny kraj związkowy Brandenburgia powstał po ponownym połączeniu się Niemiec w 1990. W 1995 władze Berlina i Brandenburgii postanowiły połączyć oba kraje związkowe (powstałby kraj związkowy Berlin-Brandenburgia), ale ten pomysł został odrzucony w referendum w 1996 r. (głosami mieszkańców Brandenburgii). Obecnie prowadzone są ponowne negocjacje nad połączeniem obu krajów związkowych (zwolennikiem tego jest m.in. Klaus Wowereit, obecny burmistrz Berlina). Jako uzasadnienie podkreśla się głównie argumenty finansowe oraz tradycje historyczne. Pojawiły się nawet pomysły by zjednoczony kraj związkowy nazwać Prusami.