W języku niemieckim istnieją tylko 4 przypadki (dla odróżnienia w języku polskim jest ich aż 7). Stąd też, aby móc konstruować logiczne i poprawne gramatycznie zdania w języku niemieckim, część czasowników łączy się z konkretnym przypadkiem lub przyimkiem, który danym przyimkiem rządzi. W ten sposób niejako zastępuje się te "brakujące" 3 przypadki. Polakom uczącym się dopiero języka niemieckiego jest trudno zrozumieć, po co w ogóle stosuje się rekcję; najczęstszym błędem jest przenoszenie polskich połączeń na język niemiecki, gdyż nie zawsze się one ze sobą pokrywają. Obrazowo rzecz ujmując rekcja czasownika w języku niemieckim jest czymś, dzięki czemu możemy zbudować zdanie, stanowi dopełnienie zdania (czyli całą resztę poza orzeczeniem i podmiotem). Połączenia z czasowników niemieckich z przypadkami oraz przyimków z czasownikami niemieckim są stałe i niezmienne. Jak wspomniano wyżej nie zawsze połączenia czasowników niemieckich z przypadkiem w języku polskim są identyczne jak w języku niemieckim. Dlatego też, należy znać czasowniki niemieckie, które łączą się z konkretnymi przypadkami; nie ma konkretnej reguły, która pozwalałabym odróżnić, że dany czasownik łączy się np. z Dativem a nie z Akkusativem, tych połączeń należy się po prostu nauczyć na pamięć. Należy pamiętać, że rekcja czasownika w języku niemieckim obowiązuje we wszystkich czasach, trybach i stronach. Dla obcokrajowców uczących się dopiero języka niemieckiego najłatwiej jest podzielić sobie czasowniki tworzące rekcję z przyimkiem na grupy. Na początek należy się zapoznać z najczęściej używanymi, najbardziej podstawowymi czasownikami niemieckimi i ich rekcją i postarać się je zapamiętać, a dopiero później, kiedy uzyska się pewne obycie językowe rozszerzać listę czasowników. Ułatwieniem, które warto również zastosować jest podział czasowników na grupy; kolejne grupy będą tworzyły czasowniki niemieckie łączące się z danym przyimkiem.