Zabytki

Podróże zagraniczne do Niemiec wybiera 35% Polaków. W 2007 roku w Niemczech odnotowano ponad 1 200 000 noclegów zarezerwowanych przez Polaków, a sami Polacy są uważani w Niemczech za jednych z najważniejszych turystów. Z wymienionej liczby niemal połowa wyjazdów do Niemiec to pobyty związane z wypoczynkiem, pozostałe to podróże służbowe oraz odwiedziny u krewnych i znajomych.

Większość turystów odwiedza Niemcy zimą, aby skorzystać z nowoczesnych ośrodków narciarskich. Wielu z nich nie zdaje sobie jednak sprawy z ilości atrakcji turystycznych, które oferują Niemcy.

Brama Brandenburska w Berlinie

Mająca 26 metrów wysokości, 66,5 metra szerokości oraz 11 metrów głębokości Brama Brandenburska jest jednym z charakterystycznych punktów miasta. Wybudowano ją w z piaskowca łabskiego i została ona ukształtowana na wzór propylei akropolu ateńskiego. Brama składa się z pięciu przejazdów oraz dwóch przybudówek. Dwanaście 15-metrowych kolumn w stylu doryckim – po sześć z każdej strony Bramy - mają średnicę 17,5 metra. W przybudówkach znajdują się posągi przedstawiające Marsa oraz Minerwę.

Nowa Synagoga w Berlinie

Mająca prawie półtora wieku ynagoga znajduje się w Berlinie, w dzielnicy Spandauer Vorstadt, przy Oranienburger Strasse i jest główną synagogą berlińskiej gminy żydowskiej. Jej projekt wyszedł spod ręki Eduarda Knoblaucha i Friedricha Augusta Stülera, zaś jej powstanie stanowiło wyraz postępującej asymilacji Żydów niemieckich. Tę największą na swoje czasy synagogę spalono w nocy kryształowej (noc z 9 na 10 listopada 1938). Ostatecznie synagogę odbudowano a obecnie jest ona siedzibą Stiftung Neue Synagoge – Centrum Judaicum, instytucji zajmującej się ożywianiem kultury żydowskiej w Niemczech.

Rezydencja biskupia w Würzburgu

Jeden z najznamienitszych zabytków architektury barokowej w Europie, porównywany często do pałaców Schönbrunn w Wiedniu oraz Wersalu. Zaprojektowany przez Balthasara Neumanna na zlecenie książąt biskupów Jana Filipa von Schönborn oraz jego brata Fryderyka Karola w 1720 został ukończony w 1744.

Rezydencja słynie z bogato zdobionych wnętrz. Na szczególną uwagę zasługuje główna klatka schodowa z największym na świecie malowidłem plafonowym autorstwa włoskiego malarza Giovanniego Battisty Tiepolo. Pałac otaczają ogrody w stylu barokowym.

W 1981 rezydencja w Würzburgu wraz z otaczającymi ją ogrodami oraz placem pałacowym została wpisana na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Kościół pielgrzymkowy w Wies

Rokokowy kościół w Wies (gmina Steingaden) w tzw. Pfaffenwinkel w Bawarii w południowych Niemczech. Zbudowany w 1745–54 przez architekta Dominikusa Zimmermanna oraz jego brata, malarza i sztukatora Johanna Zimmermanna jest jednym z najznamienitszych przykładów sztuki rokoko w Niemczech.

Świątynia łączy formę bazyliki z kościołem jednonawowym. Centralny obszar nawy określony jest przez dwa półkola, które przecina prostokąt, tworząc owal. Oryginalna forma bazyliki odzwierciedlona jest w planie budowli w formie krzyża oraz wąskich nawach bocznych.

Na szczególną uwagę zasługuje konstrukcja dachu i sufitu. Sklepienie świątyni jest iluzją optyczną – sufit jest płaski a wrażenie wypukłości zostało osiągnięte poprzez głęboką perspektywę malowideł plafonowych. Sufit został skonstruowany z ok. 4 cm krat wypełnionych gładzią szpachlową podwieszonych pod dachem. Większość budowli barokowych w regionie (bazylika św. Aleksandra i św. Teodora w Ottobeuren czy kościół pielgrzymkowy Czternastu Świętych Wspomożycieli w Vierzehnheiligen) miały sufity i sklepienia z cegły. Zimmerman jednak użył drewna, co umożliwiło mu konstrukcję rozległego sufitu (28 m długości, 18 m szerokości) podpartego na smukłych filarach.

W 1983 kościół został wpisany na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Katedra w Akwizgranie

Kościół katedralny pod wezwaniem św. Marii w Akwizgranie w zachodnich Niemczech składa się z trzech części, z których najstarszą jest dawna kaplica pałacowa Karola Wielkiego (Pfalzkapelle) - jeden z nielicznych zabytków sztuki karolińskiej zachowanych do naszych czasów. Następnie, w dobie wczesnego romanizmu rozbudowano westwerk, natomiast w XIV w. gotyckie prezbiterium ukończone w następnym stuleciu, które jest miejscem spoczynku Karola Wielkiego, przed wszystkim prezbiterium pełni funkcję wielkiego sanktuarium mieszczącego cztery najwyższej wagi relikwie Marii, Jezusa oraz Jana Chrzciciela, które pochowane są w późnoromańskim relikwiarzu Marii. Świątynia była jednym z najważniejszych ośrodków pielgrzymkowych w Europie, dawną tradycja wystawienia co siedem lat relikwii jest kontynuowana do dnia dzisiejszego (ostatnie miało miejsce w 2007 roku).

Katedra jest miejscem spoczynku Karola Wielkiego (zm. 814). Przez 600 lat (936-1531) była miejscem koronacji dla 30 władców Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W roku 1930 świątynia otrzymała godność katedry.

W 1978 katedra w Akwizgranie została wpisana na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO jako pierwszy obiekt na terenie Niemiec, a zarazem jeden z trzech pierwszych w Europie.

Katedra w Spirze

Kościół katedralny z XI/XII wieku w Spirze w południowo-zachodniej części Niemiec. Największa zachowana do dnia dzisiejszego katedra romańska w Europie, jedna z trzech obok katedr w Moguncji i Wormacji katedr cesarskich typu nadreńskiego. Budowę katedry rozpoczął w 1030 cesarz Konrad II z dynastii salickiej, a ukończył w 1061 jego wnuk Henryk IV.

Katedra Konrada była trójnawową bazyliką z dwoma rzędami 12 kolumn wiodących ku transeptowi. Wysoko położony transept i chór były zbudowane z myślą o krypcie. Część wschodnia miała już wtedy kopułę nad skrzyżowaniem nawy środkowej z transeptem oraz dwie wieże. Forma architektoniczna części zachodniej nie jest znana. Wiadomo, że nawy boczne posiadały sklepienia a nawa środkowa płaski drewniany dach.

Budowniczowie katedry nie są znani. Przyjmuje się, że przy planach budowli pracowali Gumbert, opat benedyktynów, budowniczy kościoła klasztornego w Limburgu nad Haardtem (1035) oraz biskup Reginbald II.

Katedra w Spirze należy do największych osiągnięć architektury romańskiej. Stanowi ona pomnik tożsamości salickiego cesarstwa co więcej odzwierciedla ona ideę chrześcijańskiego panowania nad światem a zarazem zdominowanie wszelkiej władzy przez cesarza. Owe treści ideowe wyraża architektura świątyni, która jest trójnawową bazyliką z transeptem i krótkim prezbiterium zamkniętym półokrągłą absydą oraz monumentalnym westwerkiem zachodnim. Za pomocą dwóch oktogonalnych kopuł i dwóch par wielokondygnacyjnych wież zostały wyeksponowane dwie skrajne partie katedry – westwerk, który zgodnie z programem przestrzennym katedry cesarskiej służył imperatorowi, oraz wschodni chór, gdzie miała miejsce liturgia. Elewacje zewnętrzne obfitują w charakterystyczne dla dojrzałego romanizmu formy architektoniczne. Przeprute trzema oknami ściany absydy zdobią ślepe arkady wsparte na smukłych kolumienkach powyżej nich znajduje się malownicza galeria arkadowa. Wznoszącą się powyżej konchy absydy ścianę wschodnią wieńczy szczyt z niszami i fryzem arkadowym. Przy narożach prezbiterium i transeptu wznoszą się dwie wieże flankujące wznoszącą się na skrzyżowaniu naw kopułę. Ściany wież w górnych kondygnacjach mają tryforialne okna.

Pałace Augustusburg i Falkenlust

Dawne pałace arcybiskupów Kolonii w Brühl w Nadrenii. Jedne z najznamienitszych przykładów architektury baroku i rokoko w Niemczech.

Pałac Augustusburg składa się z trzech skrzydeł okalających dziedziniec honorowy. Wychodzące na wschód fasady skrzydeł północnego i południowego to jedne z najznamienitszych przykładów sztuki niemieckiego baroku.

Od 1728 dalsze prace budowlane prowadził François de Cuvilliés, budowniczy dworu bawarskiego, który wykonał fasady oraz pomieszczenia reprezentacyjne w stylu regencji i wczesnego rokoko. W 1740-46 Johann Balthasar Neumann wykonał klatkę schodową, która uchodzi za jedno z głównych dzieł architektury barokowej w Niemczech.

Prace wykończeniowe prowadził Johann Heinrich Roth. Sala Ogrodowa na pierwszym piętrze jest ozdobiona żółtym i zielonym marmurem, a jej ściany podzielone są pilastrami. Plafon jest dziełem Carlo Carlonem który wykonał również malowidło sufitowe na klatce schodowej, przedstawiające złote popiersie księcia biskupa Klemensa Augusta.

Na parterze skrzydła południowego znajdowały się apartamenty księcia biskupa, które posiadały bezpośrednie wyjście do ogrodów pałacowych. W kościele pałacowym, dawnej kaplicy zamkowej (1493), znajduje się ołtarz autorstwa Balthasara Neumanna.

Pałac Augustburg był pomyślany jako rezydencja letnia i myśliwska, przybywano tu 4-6 tygodni w roku. Głównymi rezydencjami biskupów były wtedy pałace w Bonn (niem. Kurfürstliche Schloss i Poppelsdorfer Schloss).

Pałac myśliwski Falkenlust został zbudowany w latach 1729-40 przez de Cuvilliés. Wzorem był Amelienburg, pawilon myśliwski letniej rezydencji Wittelsbachów w Nymphenburgu. Składa się on z gmachu właściwego, po którego obu stronach znajdują się niskie przybudówki. Falkenlust, podobnie jak Amalienburg, posiada na dachu taras widokowy, umożliwiający obserwację polowań z sokołami.

W części południowej pałacu znajduje się klatka schodowa ozdobiona holenderskimi kaflami. Malowidło sufitowe przedstawiające polowanie z sokołami jest dziełem Laurenza de la Roque. W jadalni, nad kominkiem, znajduje się naturalnej wielkości portret księcia Karola Albrechta Bawarskiego, brata Klemensa Augusta i późniejszego cesarza Karola VII (1742-45). W 1730 wzniesiono w parku pałacu Falkenlust małą kaplicę, projektu Petera Laporterie, w kształcie groty, zdobioną muszlami.

Stare Miasto w Lubece

Najstarsza część miasta Lubeki (Schleswig-Holstein, Niemcy), położona na wyspie otoczonej rzeką Trave i kanałem Łaba-Lubeka. Wyspa ta liczy powierzchnię ponad 100 hektarów.

Liczące ok. 12 tys mieszkańców lubeckie Stare Miasto stanowi jeden z największych gotyckich zespołów zabytkowych w Europie. Są to dzieła gotyku ceglanego, którego rozwój na terenie krajów pobrzeża Bałtyku jest świadectwem wielkiego znaczenia Lubeki i wpływu artystycznego. Do dziś zachowało się kilka zabytków zabudowy mieszkalnej; kilkukondygnacyjnych kamienic mieszczańskich z reprezentacyjnymi fasadami zwieńczonymi szczytami schodkowymi. Najstarszym tego typu domem jest kamienica z Apteką Lwa (Löwen-Apotheke) przy ul Dr.-Julius-Leber-Straße 13, której geneza sięga schyłku XIII stulecia. Cennymi dziełami architektury ceglanej są m.in. kamienice przy Große Petersgrube 7 i 9, Mengstraße 6, czy też kamienice przy ul Kolk mieszczące obecnie Muzeum Teatru Lalkowego (TheaterFigurenMuseum Lübeck), Dom Społeczności Żeglarzy (Schiffergesellschaft) przy placu Koberg. Zbliżone formy architektury cechuje budynek dawnego browaru z XV w. przy Hüxstraße 128.

Zachowała się część elementów obwarowań z XIV i XV w. z bramami Holsztyńską i Zamkową na czele. Dziełami architektury municypalnej są ratusz z XIV w. (rozbudowany w XV i XVI w.) oraz sąsiadująca z nim kanzelaria z XV stulecia. Oba gmachy stanowią najstarszą zachowaną do dziś świecką zabudowę Rynku.

Na Starym Mieście zachował się zespół ważnych dla historii miasta kościołów, z których dwa (Św. Jana i Św. Marii Magdaleny) do dziś się nie zachowały. Dzięki pięciu wielkim kościołom Lubeka uzyskała nazwę Miasto Siedmiu Wież;katedra i kościół NMP mają po dwie, posostałe trzy kościoły po jednej wieży. Oprócz wieży kościoła Św. Idziego wszystkie przekraczają 100 m. Najstarszą ze zachowanych świątyń jest ufundowana przez Henryka Lwa a następnie w dobie gotyku rozbudowywana katedra położona na południowym cyplu wyspy. Jest to trójnawowa bazylika z transeptem i dwuwieżowym masywem zachodnim świątynia wewnątrz mieści cenny wystrój, m.in. krucyfiks Bernta Notke, przegrodę chórową z zegarem astronomicznym, późnogotycką brązową chcrzcielnicę, figurę Madonny z Dzieciątkiem - dzieło stylu pięknego. Niegdyś kościół mieścił retabulum ołtarza Ukrzyżowania pędzla Hansa Memlinga. Na południe od Rynku wznosi się kościół Św. Piotra z XIV i XV w. We wschodniej części miasta wznosi się kościół Św. Idziego z cennym wystrojem wnętrza z XV-XVIII w. (m.in. organy) Z założonego w 1225 r. zespołu klasztornego Franciszkanów zachował się kościół Św. Katarzyny z gotyckimi freskami, krucyfiksem (ok. 1450) stallami. Pozostałości dawnego klasztoru Augustianów z kościołem Św. Anny z pocz. XVI w. mieszczą obecnie Muzeum Św Anny ze dziełami średniowiecznej rzeźby, malarstwa i rzemiosła artystycznego.

Informacje pochodzą z wybranych artykułów z Wikipedii