Alianckie strefy okupacyjne

O godz. 23:01 czasu środkowoeuropejskiego 8 maja 1945 roku nastąpiła całkowita i bezwarunkowa kapitulacja Niemiec. W imieniu Rzeszy podpis pod aktem kapitulacji złożył feldmarszałek Wilhelm Keitel. Deklaracją berlińską rządy czterech mocarstw sprzymierzonych: ZSRR, USA, Wielkiej Brytanii i Francji przejęły władzę w Niemczech.

Władzę sprawowała w tym okresie Międzysojusznicza Rada Kontroli z siedzibą w Berlinie, w skład której wchodzili komendanci wojskowi mocarstw alianckich. Niemcy dotknęły poważne straty terytorialne i ludnościowe oraz zniszczenia wojenne.

Całe terytorium III Rzeszy znalazło się pod obcym zarządem, przy czym prawie 1/3 terytorium – wszystkie ziemie na Wschód od Odry i Nysy Łużyckiej – przekazano cywilnej administracji Polski i ZSRR, zaś Okręg Saary – Francji. W wojnie poległo ponad 7 mln żołnierzy niemieckich (i austriackich) oraz ponad 3 mln ludności cywilnej. Berlin leżał w gruzach, a liczba ludności zmniejszyła się z 4,3 mln sprzed wojny do 2,8 mln po kapitulacji.

Celem okupacji była całkowita demilitaryzacja Niemiec (oraz całkowita likwidacja przemysłu zbrojeniowego), denazyfikacja społeczeństwa (połączona z ukaraniem hitlerowskich zbrodniarzy wojennych), demokratyzacja (polegająca na zniesieniu całości ustawodawstwa narodowo-socjalistycznego) oraz dekartelizacja gospodarki (likwidacja porozumień monopolistycznych przemysłu niemieckiego, współodpowiedzialnego za rozwój machiny wojennej III Rzeszy), aby przygotować Niemców do przyszłego życia politycznego na podstawach demokratycznych i do pokojowej współpracy na arenie międzynarodowej.