Ziemie niemieckie w okresie napoleońskim

Niepowstrzymywana rewolucja francuska doprowadziła do przewrotu politycznego w Rzeszy. W 1797 roku w pokoju w Campo Formio Austriacy musieli przekazać Francuzom Niderlandy i zgodzić się na aneksję całej lewobrzeżnej Nadrenii przez Francję.

Po porażkach Austrii w wojnie z Francją, Napoleon ingerował w wewnętrzne sprawy Niemiec. W 1803 roku, w porozumieniu z Rosjanami, podyktował szereg reform struktury Świętego Cesarstwa Rzymskiego, polegających głównie na zmianie składu kolegium elektorów (Wirtembergia, Badenia, Hesja i Würzburg w miejsce Kolonii i Trewiru) oraz poddaniu drobnych państewek władzy większych organizmów. Liczebność Rzeszy z kilkuset spadła do kilkunastu.

Następnie Napoleon pokonał Austrię i zmusił cesarza rzymsko-niemieckiego, Franciszka II, do formalnej likwidacji Świętego Cesarstwa w 6 sierpnia 1806 roku, przy okazji uzależniając od siebie mniejsze państwa niemieckie, które połączył 12 lipca 1806 roku w Związek Reński. Już w 1804 roku Franciszek II, przewidując ten bieg wydarzeń, przyjął tytuł cesarza Austrii jako Franciszek I, aby uchronić Habsburgów od degradacji do stopnia królewskiego.

Jeszcze w 1806 roku Napoleon rozbił potęgę Prus i odebrał im ziemie II i III zaboru Polski, tworząc Księstwo Warszawskie. W 1807 roku Francuzi utworzyli w zachodnich Niemczech zależne od siebie Królestwo Westfalii. Obalenie Napoleona przyniosło powrót mocarstwowej pozycji Austrii i Prus, a kongres wiedeński w 1815 roku ustanowił w Niemczech nowy system polityczny.