Niemcy hitlerowskie (III Rzesza)

Nazwa

Państwo Niemcy przyjmowało termin Rzesza w poprzednich wiekach swojego istnienia. Jako Święte I RzeszaCesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego (niem. Heiliges Römisches Reich) w latach 962-1806, zaś następnie jako istniało II Rzesza istniało Cesarstwo Niemieckie (niem. Deutsches Kaiserreich) w latach 1871-1918. Po I wojnie światowej została powołana do życia Republika Weimarska (1918-1933).

Formalnie państwo niemieckie przyjęło nazwę III Rzeszy 15 marca 1933 (proklamacja w Poczdamie), niemniej nazwy tej używa się często do określenia Niemiec od objęcia przez Adolfa Hitlera funkcji kanclerza (30 styczniazagarnięcie władzy) do podpisania kapitulacji III Rzeszy (8 maja 1945). Po raz pierwszy nazwa ta pojawiła się w 1923 roku w książce Arthura Moellera van den Brucka pod takim samym tytułem. Wyrażała ona ideę obalenia republiki weimarskiej oraz wskrzeszenia zjednoczonej monarchii niemieckiej (I Rzeszą było Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, a II Rzeszą - Cesarstwo Niemieckie istniejące w latach 1871-1918). Później, obszar Niemiec i przyłączone tereny austriackie, od marca 1938 nazywano mianem 1933 - tzw. Rzesza Wielkoniemiecka (Großdeutsches Reich) bądź Wielkie Niemcy. Termin III Rzesza, a także Tysiącletnia Rzesza był szeroko wykorzystywany przez propagandę narodowosocjalistyczną.

Ideologia

Pierwotnie założenia państwa III Rzeszy powstały na bazie ideologii Adolfa Hitlera i programu partii NSDAP (25-punktowy program ogłoszony 24 lutego 1920), jak również tez zawartych w książce Hitlera Mein Kampf. Stały one w sprzeczności do Republiki Weimarskiej oraz zmierzały do zmiany sytuacji Niemiec powstałej w wyniku postanowień Traktatu wersalskiego z 1919 oraz do zniesienia Konstytucji weimarskiej. W kwestiach społeczno-narodowych ideologia narodowosocjalistyczna propagowała Volkizm oraz Blut und Boden.

Polityka wewnętrzna i społeczna

III Rzesza, której korzenie tkwią w niemieckim demokratycznym wyborze NSDAP, szybko stała się państwem totalitarnym, z dyktaturą narodowosocjalistycznej (władzy nazistowskiej). Władzę w państwie sprawował A. Hitler pełniący funkcję zarówno wodza (niem. Führer), jak i kanclerza. Nieograniczoną władzę zapewniała mu ustawa o pełnomocnictwach rządu z 1933, wedle której Führer mógł wydawać ustawy sprzeczne z ustawą zasadniczą.

Wprowadzono zakaz prowadzenia działalności partiom i związkom zawodowym niezgadzającym się z ideologią NSDAP, a także likwidowano politycznych przeciwników Hitlera oraz ruch oporu (noc długich noży, działalność Geheime Staatspolizei, Kripo etc.).

Wraz z dojściem NSDAP do władzy rozpoczęto sukcesywne znoszenie podstawowych wolności obywatelskich, rozpoczęto nagonkę na wszelkich faktycznych bądź propagandowych przeciwników reżimu. Po rozpoczęciu II wojny światowej, a w szczególności wojny z Rosją sowiecką uruchomiono olbrzymi program eksterminacji Żydów. W tych celach założono całą sieć obozów koncentracyjnych i zagłady.

Zgodnie z badaniami naukowymi Roberta Proctora opisanymi w książce "The Nazi War on Cancer^", III Rzesza miała najsilniejszy ruch antynikotynowy na świecie. Pod rządami nazistów rozkwitły badania nad paleniem tytoniu i jego wpływem na zdrowie, które były najbardziej znaczącymi badaniami tego typu w tym okresie.

Jako część kampanii mającej na celu poprawienie zdrowia ludności oczyszczono źródła wody, pozbyto się ołowiu i rtęci z produktów konsumenckich, a kobiety były nakłaniane do regularnego przechodzenia badań wykrywających raka piersi.

Ponadto społeczeństwo niemieckie uzyskiwało wsparcie socjalne na podstawie instytucji i programów jak Narodowosocjalistyczna Opieka Dla Potrzebujących (Nationalsozialistische Volksvohlfahrt, NSV), Dzieło Pomocy Zimowej (Winterhilfswerk), Dzieło Pomocy Matce i Dziecku (Hilfswerk Mutter und Kind).

Propaganda

Istotne znaczenie w rządach III Rzeszy stanowiła propaganda nazistowska, z jej głównym ideologiem Josephem Goebbelsem, który kierował nią od 1930. Przykładami oddziaływania na ludność przez propagandę był Eintopfsonntag, Volksempfänger. Bardzo ważną rolę odgrywały przy tym media: gazety Völkischer Beobachter, Der Stürmer, Das Schwarze Korps, Das Reich oraz tworzone filmy propagandowe, np. Triumf woli. A także akcje niszczenia książek autorów niezgodnych z idelogią nazistowską. Wśród społeczeństwa była propagowana ponadto denuncjacja.

Rasizm i eugenika

Za swój nadrzędny cel państwo nazistowskie uznało wspieranie nordyckiej rasy panów - Aryjczyków. Byli oni szeregowani jako rasowo "cenni" (niem. wertvoll) bądź "wysokowartości" (niem. hochwertig). W tym kierunku tworzono ustawodawstwo wspomagające oraz preferujące przedstawicieli ludzi uznanych za gatunkowo "lepszych". Indoktrynacja społeczeństwa w każdej sferze służyła temu, aby ideologia rasowej wyższości przenikała do narodu niemieckiego. Tym celom przyświecało tworzenie takich instytucji i programów jak Lebensborn.

Z drugiej strony, już od początku rządów NSDAP nastąpiło wzmożone wydzielanie, separowanie, a także eliminacja osób i grup społecznych uznanych za małowartościowe (niem. minderwertig) - np. ludzi obciążonych chorobą dziedziczną, upośledzonych psychicznie i fizycznie, lecz także społecznie niezaradnych, homoseksualistów, prostytutki, jak również osoby niemile widziane pod względem politycznym. W tym zakresie swoje zadania wypełniała także służba zdrowia, opieka społeczna. Celem ooddzielania od reszty społeczeństwa już od 1933 tworzono obozy koncentracyjne, w których osadzano osoby nieprzydatne lub wrogie Rzeszy. Umieszczenie w obozie lub zakładzie następowało na zasadzie aresztu ochronnego (niem. Schutzhaft). Tworzono były także "kolonie dla aspołecznych", gdzie umieszczano osoby uznane za "sprzecznych wobec wspólnoty". Opócz separowania prowadzono także mordowanie osób uznanych za nieprzydatne i zbędne - działalność tę nazywano cynicznie mianem "eutanazji". Szczególnie program fizycznej eliminacji ludzi upośledzonych była Akcja T4.

Prześladowanie Żydów

Partia nazistowska i jej przywódca Adolf Hitler po dojściu do władzy w 1933 rozpoczęli realizację programu rasistowskiego i antysemickiego, przewidującego izolację ludności żydowskiej i stopniowe pozbawienie jej wszelkich praw obywatelskich oraz cywilnych. Główną podstawą prawną dyskryminujących posunięć były ustawy norymberskie z 1935 roku. W okresie przedwojennym Niemcy rozwinęli także uzasadniającą te kroki wielką akcję propagandową, oskarżając Żydów o pasożytnictwo, wyzysk, demoralizowanie i niszczenie narodów, wśród których zamieszkują. Propaganda nagłaśniała także rzekomą organizację międzynarodowego spisku, obejmującego żydowskich bankierów i przemysłowców, a także polityków pochodzenia żydowskiego i znajdujących się pod wpływem Żydów.

Jednocześnie propaganda nazistowska stworzyła pojęcie "zhańbienia rasy" (niem. Rassenschande), aby uzasadnić konieczność wprowadzenia restrykcyjnego prawa zakazującego małżeństw kobiet niemieckich z Żydami. Jedna z ustaw norymberskich, "ustawa o ochronie niemieckiej krwi i czci" (niem. Gesetz zum Schutze des deutschen Blutes und der deutschen Ehre) z 15 września 1935 wprowadzała sankcje karne za łamanie jej postanowień, zwykle w postaci więzienia lub zesłania do obozu koncentracyjnego. Punktem kulminacyjnym prześladowania ludności żydowskiej była noc kryształowa (niem. Kristallnacht) - pogrom Żydów, który miał miejsce w nocy z 9 na 10 listopada 1938.

Dalszym etapem prześladowania i mordowania ludności żydowskiej był holocaust realizowany podczas II wojny światowej, spotęgowany w formie tzw. "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej" - Endlösung.

Polityka zagraniczna

Polityka zagraniczna zakładała pierwotnie rozszerzenie terytorium Rzeszy na całą Europę ("Rzesza od Atlantyku aż po Ural"), zaś później także podbój Rosji i Afryki Północnej. Miała być ona zrealizowana z myślą o zdobyciu tzw. Lebensraum, czyli "przestrzeni życiowej" dla narodu niemieckiego.

Pierwszym zyskiem terytorialnym był obszar Saary, który powrócił do Niemiec w wyniku referendum i był legitymizowany decyzją ludności. Uznaje się, że politykę agresywnej ekspansji zapoczątkował Anschluss Austrii w 1938. Przyłączenie Austrii i dalsze terytoria zaanektowane przez III Rzeszę zostały przejęte w wyniku politycznego wymuszenia, gróźb militarnych oraz wojennej okupacji.

Polityka podbojów wymagała rozpoczęcia zbrojenia się. Państwo niemieckie właściwie od 1935 stało się państwem totalnym przygotowywanym tylko pod kątem wojny (niemal cały przemysł kontrolowany przez państwo i ukierunkowany na przemysł zbrojeniowy). Ustawy z 1935 o odbudowie sił zbrojnych, powołaniu Wehrmachtu były sprzeczne z traktatem wersalskim, podobnie jak późniejsza remilitaryzacja Nadrenii.

Sojusz z ZSRR

Bezpośrednio przed wybuchem II wojny światowej, 23 sierpnia 1939 III Rzesza podpisała ze Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich pakt Ribbentrop-Mołotow - pakt o nieagresji, faktycznie zaś - zgodnie z tajnym protokołem dodatkowym stanowiącym załącznik do oficjalnego dokumentu umowy i faktyczną treść paktu - stanowiący rozbiór terytoriów lub rozporządzenie niepodległością suwerennych państw: Polski, Litwy, Łotwy, Estonii, Finlandii i Rumunii przez ZSRR i III Rzeszę.

II wojna światowa

1 września 1939 III Rzesza rozpoczęła II wojnę światową atakiem na Polskę.

Na terenach okupowanych żołnierze III Rzeszy (szczególnie SS, SD, Gestapo - uznanych później za organizacje przestępcze) na rozkaz najwyższych dowódców dokonywali zbrodni ludobójstwa, głównie na ludności żydowskiej, ale także Cyganach, Słowianach, członkach ruchu oporu i innych.

Po samobójczej śmierci Hitlera funkcję führera przejął na sześć dni Karl Dönitz. 7 maja 1945 Rzesza skapitulowała (dzień później na życzenie Stalina powtórzono gest podpisania aktu kapitulacji, zaznaczając że dotyczy całych Niemiec.

Gospodarka i finanse

Postanowienia Traktatu wersalskiego spowodowały ograniczenie możliwości gospodarczych Niemiec. Niedobór artykułów rolnych i surowców był pokrywany nadwyżką eksportu. Jednak kryzys światowy w roku 1929handlu międzynarodowego. spowodował odpływ pożyczek i kredytów zagranicznych oraz załamanie.

Zmniejszone możliwości eksportu prowadziły do zwiększenia bezrobocia. W 1932 liczba zarejestrowanych bezrobotnych osiągnęła szczytową wartość przeszło 6 milionów. Zwolennicy gospodarki rynkowej nie znaleźli poparcia. Natomiast koncepcja samowystarczalności gospodarczej cieszyła się poparciem wpływowych ośrodków opiniotwórczych, zwłaszcza rozumiana jako autarkia na obszarze wykraczającym poza granice Niemiec. Wzorowano się na imperiach kolonialnych Wielkiej Brytanii i Francji. W ramach tej koncepcji rozpatrywano obszar obejmujący poza Niemcami kraje bałtyckie, Austrię, Europę wschodnią i Bałkany. W tej to Europie środkowo-wschodniej (Zwischeneuropa czyli państwa powstałe po I Wojnie między Rosją a Niemcami) przepływ produktów rolnych, surowców i wyrobów przemysłowych byłby wolny od cła, a produkcja sterowana przez państwo. Niemcom przypadłaby pozycja dominująca.

Taka koncepcja samowystarczalności gospodarczej została podchwycona przez NSDAP, która to partia przed kryzysem światowym nie miała żadnego atrakcyjnego pomysłu w zakresie gospodarki. Jednocześnie do tej koncepcji wpasowano pomysł Hitlera o "przestrzeni życiowej". Autarkia stała się hasłem ekonomicznym NSDAP, która w wyborach 1930 roku uzyskała drugie miejsce. Wzrost znaczenia partii hitlerowskiej następował jednocześnie z dalszym pogarszaniem się położenia gospodarczego Niemiec.

Zbrojenia od 1933

Wkrótce po objęciu stanowiska kanclerza okazało się, że Hitler zamierza przezwyciężyć kryzys gospodarczy nie tylko przez rządowe programy tworzenia nowych miejsc pracy, a również przez wprowadzenie gospodarki zbrojeniowej (Wehrwirtschaft). Było to kształtowanie gospodarki narodowej w czasie pokoju do celów wojennych stosownie do założeń wojskowych.

Realizacja ideologicznych zamierzeń NSDAP w zakresie nowych zdobyczy terytorialnych była uwarunkowana rozbudową sił zbrojnych. Wprowadzenie w życie ideologii przestrzeni życiowej oraz programu samowystarczalności gospodarczej doprowadziło do powstania systemu centralnego planowania, a mianowicie przede wszystkim:

1. Ustalenie zapotrzebowania surowców dla przemysłu zbrojeniowego oraz przemysłu cywilnego,
2. Zabezpieczenie zaopatrzenia materiałów pędnych,
3. Dopasowanie sieci transportowej do przyszłych zadań wojskowych,
4. Uregulowanie finansowania zbrojeń bezpośrednich i pośrednich.

Znacząca była intensyfikacja programu budowy dróg i mostów z roku 1929 oraz rozwój przemysłu motoryzacyjnego. Organizatorem i menedżerem budowy autostrad został Fritz Todt. Do pełnego zatrudnienia w Niemczech przyczynił się, zarówno program budowy autostrad (w odniesieniu do grupy robotników niewykwalifikowanych), jak i wzrost zatrudnienia w branżach zbrojeniowych, przede wszystkim w przemyśle stoczniowym i lotniczym. Również znaczący był wzrost liczebności sił zbrojnych ze 100 tysięcy do około 1 miliona w roku 1939. Od 1935 młodociani byli wcielani do Służby Pracy Reichsarbeitsdienst (RAD).

Ostatecznie do roku 1939 osiągnięto w wybranych zagadnieniach następujące wskaźniki:

1. Bezrobociew roku 1938 spadło poniżej 1 miliona zarejestrowanych,
2. Budowa autostrad- zatrudnienie wzrosło 25 razy,
3. Produkcja pojazdów mechanicznych - wzrost zatrudnienia prawie 6-krotny,
4. Przemysł lotniczy, - wzrost zatrudnienia 41 razy,
5. Flota morska nakłady wzrosły 12 razy.

Zwalczanie bezrobocia przebiegało jednocześnie z likwidacją niezależnych związków zawodowych. Dnia 2 maja 1933 zajęto budynki związkowe, majątek został skonfiskowany, a przywódcy związkowi uwięzieni. Formalne pośrednictwo między pracownikami a przedsiębiorcami przejął Niemiecki Front Pracy (der Deutsche Arbeitsfront (DAF) kierowany przez Roberta Ley. Również wczasy zostały upaństwowione za pośrednictwem instytucji pod nazwą Siła przez radość (Kraft durch Freude (KdF)).

Finanse

Hjalmar Schacht jako prezes banku centralnego (Reichbank) umożliwił wprowadzenie do obiegu tak zwanych weksli Mefo-Wechsel celem finansowania programów tworzenia nowych miejsc pracy oraz programu zbrojeniowego. Te weksle wystawiane przez firmę-atrapę Metallurgische Forschungsgesellschaft m.b.H. i gwarantowane przez państwo pokryły w latach 1934-1938 30% wydatków na zbrojenia.

Już następnego dnia po przyłączeniu Austrii do III Rzeszy (Anschluss Austrii 12 marca 1938) dokonano transferu 78,3 ton czystego złota oraz dewiz i walut z austriackiego banku narodowego Oesterreichische Nationalbank do niemieckiego Banku Rzeszy (Reichsbank) w Berlinie. Ilość złota z Austrii przewyższała 3-krotnie niemieckie rezerwy tego kruszcu.

Płatności zbrojeniowe były realizowane w różnych systemach kredytowania. Akceptowano wysokie zadłużenie, zwłaszcza w kredytach krótkoterminowych. Liczono na zdobycze terytorialne wymuszone przez lokalne działania militarne. Pomimo zaniechania pokrycia pieniądza rezerwą złota i nadmiernego zadłużenia nie wystąpiła oczekiwana przez teoretyków inflacja. Wskaźnik cen detalicznych wykazywał oficjalnie wzrost około 1% rocznie, co wynikało z kontroli rynku przez państwo, ceny i marże były regulowane. Politycznie wymuszona stabilność pieniądza nie miała uzasadnienia gospodarczego, toteż reichsmarka nie cieszyła się zaufaniem na międzynarodowym rynku walutowym. Z powodu braku dużych międzynarodowych inwestycji w gospodarce niemieckiej wystąpił chroniczny brak dewiz.

Złoto III Rzeszy

W czasie II wojny światowej złoto odgrywało ważną rolę przy realizacji transakcji finansowych. Ten metal występuje w różnej postaci: jako sztabki, złote monety oraz jako biżuteria. Może być przetopiony i przetworzony tak, że ulegają zatarciu wszelkie ślady jego pochodzenia. Dlatego złoto było ulubionym środkiem płatniczym na całym świecie, a po wymianie na dewizy operacje finansowe były ułatwione. Szwajcaria była centrum związanych z tym operacji. Centralny bank III Rzeszy (Reichsbank) sprzedawał znaczne ilości złota szwajcarskiemu bankowi narodowemu Schweizerische Nationalbank (SNB) aż do końca wojny, pisał o tym Gian Trepp. Wprawdzie SNB kupował jednocześnie złoto od aliantów, ale to zupełnie inna sprawa, ponieważ pochodzenie tego złota nie nasuwa wątpliwości.

Struktura państwowa III Rzeszy

Kancelaria Rzeszy

Adolf Hitler - Wódz i Kanclerz Rzeszy (Der Führer und Reichskanzler)
Rudolf Hess - Zastępca Führera
Otto Meissner - Sekretarz Stanu i szef Kancelarii Prezydenckiej Rzeszy
Hans Lammers - Szef Kancelarii Rzeszy

Rząd III Rzeszy

Konstantin von Neurath - Minister Spraw Zagranicznych Rzeszy
Hjalmar Schacht - Prezydent Reichbanku i Minister Ekonomii Rzeszy
Erich Raeder - Naczelny Dowódca Marynarki
Lutz Schwerin von Krosigk - Minister Finansów Rzeszy
Walter Funk - Szef prasy Rzeszy
Franz Seldte - Minister Pracy Rzeszy
Franz Gürtner - Minister Sprawiedliwości Rzeszy
Werner von Blomberg - Minister Wojny Rzeszy
Wilhelm Ohnesorge - Minister Poczty Rzeszy
Julius Dorpmüller - Minister Komunikacji Rzeszy
Hermann Göring - Minister-Prezydent Prus i Minister Lotnictwa
Joseph Goebbels - Minister Propagandy Rzeszy
Richard Walther Darré - Minister Rolnictwa Rzeszy
Bernhard Rust - Minister Rzeszy do spraw Nauki i Szkolnictwa
Hans Kerrl - Minister Rzeszy do spraw Wyznań
Robert Ley - Szef koordynacji międzyokręgowej Rzeszy
Werner von Fritsch - Naczelny Wódz Armii Niemieckiej
Albert Speer - Minister Uzbrojenia i Amunicji

Organizacje polityczne

1. Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP) — Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników
2. Organizacje młodzieżowe

a)Hitlerjugend (HJ)
b)Bund Deutscher Mädel (BDM)
c) Deutsches Jungvolk

3. NS-Frauenschaft (NSF)

Kultura i sztuka

Objęcie władzy przez NSDAP sprowadziło kulturę i sztukę do roli narzędzi propagandy. Sztuka nowatorska uznana została za "zwyrodniałą" i dość szybko wyeliminowana z życia publicznego. Różnorodność gustów przedstawiano jako konsekwencję sprzeczności ideologicznych, a przede wszystkim obcości rasowej - sztuka nowoczesna, czyli "zwyrodniała" kojarzona była przede wszystkim z "żydowskim gustem".

Opozycja antyhitlerowska w III Rzeszy

Pomimo akceptacji i wspierania reżimu przez społeczeństwo niemieckie, w państwie działała w pewnej skali opozycja antyhitlerowska, nie zgadzająca się w różnym stopniu na politykę nazistów oraz podejmująca próby sprzeciwu, jak również czynnego oporu i zamachów. Niemiecki ruch oporu w III Rzeszy określany jest mianem Widerstand. Jedną ze znanych organizacji antyhitlerowskich była Biała Róża, której działalność została zdławiona. Ponadto powołano do życia przykładowo ruch Komitet Narodowy Wolne Niemcy. Oprócz tego podejmowano zamachy na Hitlera, z których najsłynniejszy z zamach z 20 lipca 1944. Ruch skierowany przeciw reżimowi, czynny opór oraz spiski miały wprawdzie działanie uświadamiające i motywujące społeczeństwo niemieckiego, jednak okazały się nieskuteczne odnośnie powstrzymania zbrodniczej działalności III Rzeszy.

Skutki i procesy

Po bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy 8 maja 1945 i przejęciu kontroli nad państwem przez państwa alianckie, przeprowadzono procesy sądowe, podczas których sądzono zbrodniarzy wojennych oraz osoby popełniające przestępstwa w ramach władzy nazistowskiej. Najważniejszym z postępowań był proces prowadzony przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze. Dalsze 12 procesów norymberskich prowadzono w następnych latach powojennych.

Ponadto realizowana była denazyfikacja – proces podjęty w celu wykorzenienia zasad, ustaw oraz organizacji nazistowskich z życia polityczno-społecznego Niemiec, a także Austrii.