Królestwo Wschodniofrankońskie

Za panowania syna Karola Ludwika Pobożnego powstawały ośrodki separatystyczne w Germanii. Po śmierci Ludwika Pobożnego (840) państwo Franków ogarnęła wojna domowa toczona przez trzech pretendentów do tronu: Lotara (najstarszy), Ludwika (średni), Karola (najmłodszy). W wyniku wojny imperium zostało podzielone na 3 części (traktat w Verdun 843^[1]): zachodnią – późniejszą Francję, środkową – Fryzję, Lotaryngię, Alzację, Burgundię, Italię, wschodnią – późniejsze Niemcy. Pierwszym królem wschodniofrankońskim został Ludwik.

Z powodzeniem rozszerzał tereny państwa wcielając do niego Alzację, Lotaryngię, Fryzję, uzależnił Wielkie Morawy. Po jego śmierci (876) państwo rozpadło się na kilka luźno związanych ze sobą księstw. Jeden z synów Ludwika – Karol Otyły zjednoczył dawne państwo Franków (na krótko), zdołał w 881 r. koronować się na cesarza, jednakże jego nieudolne rządy doprowadziły do detronizacji (887). Po nim władzę przejęli kolejno Arnulf z Karyntii (król wschodniofrankijski od 887, cesarz 896-899) i Ludwik IV Dziecię (900-911). Na Ludwiku wygasła męska linia Karolingów (we wschodniej części państwa Franków).

Po śmierci Konrada w 918 r. do władzy doszła dynastia saska (panująca 919-1024). Pierwszym królem z tejże dynastii był Henryk I Ptasznik (919-936). Za rządów tegoż króla niemieckie zdobycze na wschodzie sięgnęły Odry, zagarniając terytorium Słowian połabskich, tworząc na ich ziemiach Marchię Wschodnią.W 925 roku opanował Lotaryngię, powściągnął samowole książąt plemiennych, opierając się na wysokich dostojnikach kościelnych (biskupach, opatach). Król ten zawarł układ z Węgrami (926), uzależnił nowo powstałe państwo czeskie – 929 (powstałe na gruzach Wielkich Moraw). Pod koniec życia w 933 r. odniósł zwycięstwo nad Węgrami nad rzeką Unstrut^[2] oraz zmusił władcę duńskiego do złożenia hołdu i płacenia corocznego trybutu. Następcą Ptasznika był Otton I Wielki (936-972). W połowie X wieku, gdy Otton przebywał w Italii miał miejsce wielki najazd Węgrów na Bawarię i Karyntię, jednocześnie wybuchło powstanie Słowian Połabskich, zagrażając posiadłościom Ottona na wschód od Łaby. Szybko powróciwszy Otto rozbił Węgrów na Lechowym Polu (955)^[2], ruszywszy na północ krwawo stłumił powstanie Wieletów. W 961 Otton koronował się w Mediolanie na króla Italii (Longobardów). Następną wyprawę do Włoch skierował do Rzymu, w którym papież Jan XII w 962 koronował go na cesarza^[3]. Jednocześnie Otto zmienił nazwę państwa na Królestwo Niemieckie.